LEES MEE
Een idee van de context waaruit ik schrijf, denk en in creëer. Als je benieuwd bent naar de thema’s die hier leven, dan is dit een mooie plek om mij beter te leren kennen.
Het start bij je roots
Een vraag die vaak luchtig gesteld wordt, waarbij het antwoord voor de meesten vanzelf komt. Bij mij niet, want het het is mij tot nu toe nog nooit gelukt een antwoord te geven dat bevredigend genoeg was om in één zin alle plekken, herinneringen en ervaringen samen te vatten. Mijn roots liggen verspreid over verschillende landen, culturen – wat mij een rijk persoon maakt, maar ook moeilijker om te zetten naar een standaard antwoord.
En misschien hoeft dat ook niet. Ik ben opgegroeid met tropische regens en Europese zomers die mijn kijk op de wereld mee hebben gevormd en geleid hebben tot een vrije geest en een open hart. Mijn roots liggen verspreid en vormen het fundament dat me eraan herinnert dat wie je bent op 1 moment altijd verder kan veranderen en groeien.
Oversteken
Als baby werd ik meegenomen met de boot, op de vlucht. Ik was waarschijnlijk een van de laatsten, want de Vietnamoorlog was officieel al geëindigd. Samen met mijn biologische moeder en mijn dito nicht hebben we van Vietnam naar Maleisië de oversteek gemaakt. Ik stel me hierbij voor dat we eerst in een soort prauw werden gezet samen met de enkele reisspullen die een jong-volwassen vrouw van 19 jaar met 2 kleine kinderen kan dragen. Uitgezwaaid door een biologische oma en opa en misschien nog wat familieleden die ons naar een onzekere toekomst zwaaiden maar hoopvol waren in hun harten. Of misschien werden we heimelijk in het midden van de nacht en in een donker steegje vaarwel gekust om ons zo de beste kans op een toekomst te geven.
Hoe het ook gebeurd is, we hebben de oversteek gemaakt op een van de grotere boten, volgestouwd met 10 000 andere vluchtelingen en in – naar van horen vertellen – mensonterende omstandigheden. De boot moest wegens een enorme storm ergens bij een eiland halverwege Vietnam en Maleisië aanleggen. Voor onbepaalde tijd. Zonder genoeg drinkwater aan boord en teveel mensen onder onhygiënische omstandigheden.
In Maleisië aangekomen werden we in een van de vluchtelingenkampen geplaatst, waar we alle 3 in adoptie werden geplaatst. De opoffering die mijn biologische moeder en haar familie maakten aan het begin van mijn leven, begon zich te vertalen in nieuwe kansen. We werden alle 3 door een andere Belgische familie geadopteerd. Hence mijn Belgische tongval. Ik moet toen ietsje ouder dan 1 jaar oud zijn geweest.
De wereld rond
Vanaf dan ben ik met mijn ouders meegereisd, want met een vader aan het werk voor de Belgische Ambassade, hebben we letterlijk de halve wereld afgereisd – al valt dat in aantal landen wel mee. We woonden in Kuala Lumpur en Petaling Jaya – waar mijn broer is geboren in Maleisië. Een van mijn vroegste herinneringen was in de hal van een van de huizen waar we toen woonden. Een hal met veel daglicht die je met een open trap naar een brede overloop op de eerste verdieping bracht. En een reling met spaken. De grote trap waaierde uit vanaf het gelijkvloers om de bocht te vormen naar de eerste verdieping. Het schijnt dat ik mijn broertje in de buggy er van boven af heb geduwd. Hij overleefde het gelukkig.
Na Maleisië zijn we naar Rwanda verhuisd waar ik tot het begin van de genocide tegen de Tutsi’s ben opgegroeid en waar ik de meest levendige herinneringen aan heb. En net als elk ander gezin gingen ook wij elk jaar op vakantie. Maar in plaats van Spanje, Frankrijk of de camping, kwamen wij 2 maanden lang naar Belgie om familie en vrienden terug te zien. Tijdens die periode zag ik ook mijn biologische moeder – die toen gekend stond als ‘tante’. Tijdens die vakantieperiodes kreeg ik te maken met zomertijden en dat het licht bleef tot soms wel midden in de nacht (tenminste, dat gevoel had ik). Want dat vond ik toch wel een van de dingen waar ik het meest aan moest wennen, hoe schril in contrast was dat in vergelijking met Rwanda, een land dat midden op de evenaar ligt en waar het om 6 uur ’s ochtends licht wordt en 6 uur ’s avonds donker is. Het hele jaar door.
Anders
In tegenstelling tot mijn intens beleefde kinderjaren in Rwanda, leek het of ik mijn puberjaren in Belgie doorging met nergens vaste voet aan grond. Ik deed alsof het mij niets deed – en deels geloofde ik het ook. Maar onbewust wilde ik er toch bij horen – net als iedereen. Maar ja, ik was anders. Ik was ‘interessant’. En daarom voelde ik mij er nooit echt bij horen. Die toebedeelde status van anders zijn leek mij op het eerste zicht vlot af te gaan. Want ik had geleerd om voor mij op te komen en ik had vaardigheden opgedaan om ‘het spel te spelen’ door mij sociaal wenselijk op te stellen en mij te ontplooien tot een zelfstandig en onafhankelijk persoon. Maar dat was alleen de buitenkant. De waarheid was dat ik nooit ontdekt heb wie ‘mezelf’ dan werkelijk was. Het heeft tijd gekost om tot dat besef te komen. Maar gedurende die tijd heb ik een schat aan ervaringen mogen opdoen die ik nu graag omzet in inzichten, adviezen en plannen, die misschien iets voor jou in een ander licht zetten, gezien door een ander perspectief. Want als er 1 ding is waar ik achter ben: we zijn allemaal ‘anders’. Elk verhaal opent een nieuw venster. Misschien ook voor jou.
Happy reading — wie weet wat je tegenkomt.
